پیش از انجام هر کاری لازم است که ما برای این کار زمینه هایی را فعال کنیم.باندینگ در ارتودنسی از این مسئله جدا نیست و نیازی به آماده سازی دارد.بنابر این ادامه این مطلب را تا انتها بخوانی تا به این نکته برسید.
خشک بودن محیط درمان از آن رو بسیار مهم است که مواد مورد استفاده برای باندینگ باید روی سطح مینای تمیز اعمال شود. بسیاری از پرایمرها و بعضی از مواد چسب هیدروفیل یا آب دوست هستند، اما در صورت آلودگی با آب دهان عملکرد مناسبی نخواهند داشت. پروتئین‌های آب دهان به سرعت با سطح مینای دندان واکنش می‌دهند و به آن می‌چسبند و لایه‌ای به نام پلاک یا پلیکل تشکیل میشود که از
باندینگ ارتودنسی
مناسب جلوگیری می‌کند. در نتیجه در طول درمان سطح مینا باید به دور از زبان، گونه و لب‌ها نگه داشته شود.
پشت بریس طراحی توری مانندی دارد. زمانی که چسب روی
براکت
و دندان زده میشود، ترکیب مینای آماده‌سازی شده و پایه مشبک براکت اتصال خوبی را به دست می‌دهد.
امروزه جایگذاری بریس و عمل باندینگ معمولاً طی مراحل زیر انجام میشود:
- دندان با خمیری بدون طعم پولیش زده میشود، این عمل مشابه پولیش زدن بعد از جرم‌گیری است.
- برای خشک نگه داشتن محیط درمان و بهتر دیدن دندانها از رترکتور گونه استفاده میشود.
- دندانها با جریان هوای ملایم خشک میشود، ماده آماده سازی کننده یا کاندیشنر (اسیداچ) روی سطوح جلویی دندانها زده میشود و 30 ثانیه روی سطح باقی می‌ماند.
- اسید پاک میشود و دندان دوباره با هوا و ساکشن خشک میشود. پرایمر روی دندان زده میشود.
- سیمان باندینگ پشت بریس زده میشود، سپس بریس روی دندان قرار داده میشود.
- براکت در موقعیت دقیق روی دندان گذاشته میشود و سیمان باندینگ اضافی پاک میشود.
- اگر سیمان باندینگ به نور حساس باشد، میتوان چسب را با تابش نور آبی سفت کرد. بعضی از عامل‌های باندینگ با مواد شیمیایی سفت می‌شوند و با نور واکنش نمی‌دهند.
- رترکتور گونه برداشته و سیم‌ها قرار داده میشود.
بهترین دکوراسیون آشپزخانه با ترموود